Anorexia Nervosa – ‘Ik kan niks positiefs over mijn uiterlijk zeggen’

Anorexia Nervosa is – helaas – een erg bekende en veel voorkomende ziekte. Bijna 100.000 mensen lijden eraan. Ieder jaar stijgt het aantal mensen met anorexia in Nederland met 1300 waarvan 25% nooit meer zal genezen, 30% gedeeltelijk. Eén van deze mensen is Iris Verlaan. Ik sprak met haar en zij vertelt over haar acceptatie van Anorexia.

Kun je een beeld schetsen vanaf het moment dat er anorexia bij je werd geconstateerd tot nu?
Ik ga beter worden, wil beter worden. Dat was het eerste wat ik dacht toen het bij me werd geconstateerd. Hier werd ik al heel snel onzeker over. Anorexia nam het over. Het ging toen steeds slechter en ik werd opgenomen in het ziekenhuis. Daar moest ik eerst aankomen, daarna moest ik aan mijn gedachtes werken bij het Rintveld*. Uiteindelijk ben ik daardoor wel sterker geworden, ook al ging het niet altijd top. Ik vond daar mijn motivatie om ertegen te vechten. Ik heb depressiemedicijnen gekregen maar gelukkig mag ik die nu afbouwen. Het gaat goed, ook al heb ik soms sombere momenten.

Welk moeilijk moment staat jou nog het meest bij?
Dat was toen ik net uit het ziekenhuis kwam en dat ik alles weer alleen moest doen. Ik werd niet meer gedwongen om te eten en dergelijke. Ik ging weer naar school en daar moest ik natuurlijk ook eten. Toen kon ik het ziekenhuis niet meer de schuld geven dat ze mij dwongen, ik werd nu dik door mezelf. Op dat soort momenten haatte ik mezelf echt. Ik kon er echt om huilen omdat ik vet aan mijn lichaam voelde.

Wat vind je nu in het dagelijks leven nog het lastigst?
Macdonalds eten vind ik nog steeds erg lastig, vooral op moeilijke dagen. Mijn Anorexia is nog niet helemaal weg en het blijft ook altijd wel. Als ik dan vette dingen ga eten dan laat mij dat echt niet beter voelen.

Zou je van jezelf kunnen zeggen dat je je ziekte hebt geaccepteerd?
Ik heb geaccepteerd dat ik Anorexia heb gehad. Ik ben eigenlijk zelfs blij dat ik het heb gehad omdat ik er sterker door ben geworden. Ik ben zekerder van mezelf dan voordat ik Anorexia had. Ook ben ik volwassener geworden, het ligt ook aan de tijd, maar in het algemeen ben ik volwassener dan mijn leeftijdsgenootjes. Mijn depressie heb ik ook wel geaccepteerd maar ik vind het wel moeilijk om dat tegen anderen te zeggen. Ik ben bang dat zij mij dan anders gaan behandelen wanneer ze te weten komen dat ik depressief was.

Heeft de ziekte jou veranderd of heeft het jou gemaakt?
Beide. Ik kijk nu positiever naar het leven en ik ben blijer met kleine dingen. Vroeger was alles wat mij blij maakte afvallen. ‘Afvallen maakt mij gelukkig’ ‘Ik ga gelukkig worden omdat ik af ga vallen’, ‘Als ik dun ben, ben ik gelukkig,’ waren gedachten die regelmatig door mijn hoofd gingen. Nu kan ik weer blij zijn met andere dingen. Voor een deel heeft het Anorexia mij ook gemaakt. Het zal altijd in mij blijven dat ik niet kan eten zonder zorgen en dat ik altijd voorzichtig blijf.

Hoe zou jij het woord ‘vrede’ in één zin omschrijven?
Dat iedereen je accepteert zoals je bent.

Als je dit op jezelf betrekt, zou je dan kunnen zeggen dat je vrede hebt met jezelf?
Ik heb soms vrede met mezelf, dat ligt aan de momenten of ik het moeilijk heb of niet. Dan heb ik het vooral over mijn uiterlijk. Met mijn innerlijk heb ik wel vrede.

Als je alleen maar positief mocht zijn, hoe zou je jezelf dan omschrijven?
Als een sociaal meisje, altijd vrolijk tegen anderen.

Verder niet?
Ik vind het moeilijk om over mijn uiterlijk positief te zijn, dus ik kan dat alleen over mijn innerlijk.

Zoals jullie hebben kunnen lezen is Anorexia geen ziekte om makkelijk te verwerken. Er mee om kunnen gaan is één, het accepteren is stap twee.

* http://www.altrecht.nl/rintveld

‘Ik heb geaccepteerd dat ik Anorexia heb gehad’